Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αυξανόμενη ανησυχία όλων μας σχετικά με την βία και τις διαταραχές συμπεριφοράς στα σχολεία. Είναι μήπως πλαστή αυτή η εντύπωση; Κάποιοι μπορεί να υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μια ακόμη εντυπωσιακή αλλά αβάσιμη εικόνα χάους, η οποία καλλιεργείται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην ανάγκη τους να βρουν θέματα. Μερικές φορές το ενδιαφέρον του κοινού έχει μια δόση υστερίας - είναι αυτό που αναφέρεται σαν "ηθικός πανικός". Ποια είναι λοιπόν η συμπεριφορά του ταραξία; Μπορούμε να πούμε ότι το ξέσπασμα ενός μαθητή στην τάξη εκνευρίζει κάποιον άλλο. Πειράζω κάποιον σημαίνει ότι ένας μαθητής εμποδίζει την πραγματοποίηση των προθέσεων του άλλου ή τον κάνει να αισθάνεται άσχημα. Αυτή η απάντηση είναι απατηλά απλή. Αυτό που οι ίδιοι οι δάσκαλοι χαρακτηρίζουν διαταρακτική συμπεριφορά εξαρτάται από την άποψη που έχουν οι ίδιοι για την φύση του παιδιού γενικά και του μαθητή ειδικότερα. Οι απόψεις των δασκάλων διαφέρουν πάρα πολύ μεταξύ τους:α) Στο ένα άκρο βρίσκεται η εικόνα του " καλού " μαθητή, που δείχνει σεβασμό και υπακούει πειθήνια το δάσκαλο - ένας μαθητής που δέχεται παθητικά τις γνώσεις και την "αλάθητη" γνώμη των δασκάλων - καθηγητών.
β) Στο άλλο άκρο ο μαθητής θεωρείται ως ενεργητικός συνεργάτης στη διαδικασία της μάθησης - μεταφορικά θα λέγαμε " ένα κερί που ο δάσκαλος ανάβει" παρά ένα ένα "δοχείο που πρέπει να γεμίσει"
Σε αυτή την παιδο-κεντρική προσέγγιση (σε αντίθεση με τη δάσκαλο-κεντρική), ο μαθητής μπορεί αν είναι παθητικός δέκτης να θεωρηθεί αποκλίνων, ενώ σύμφωνα με την πρώτη άποψη η παθητικότητα είναι το στοιχείο που χαρακτηρίζει τον καλό μαθητή. Δεν είναι λοιπόν περίεργο το γεγονός που ο ένας δάσκαλος θεωρεί διαταρακτική αυτή τη συμπεριφορά, ενώ άλλος να μην το θεωρεί έτσι...
( Η συνέχεια σε λίγες ημέρες, μέρος 2ο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου