Είμαι πάρα πολύ κουρασμένος από τις πολλές ευθύνες της δουλειάς, από τις πολλές ώρες μάθημα, από την έλλειψη προσωπικού χρόνου. Το μυαλό μου είναι απίστευτα πιεσμένο και πολλές φορές νιώθω ότι δεν μπορεί να δεχτεί πλέον άλλες πληροφορίες.
Μέχρι 7 ετών ζούσα στα Χανιά ( εκεί γεννήθηκα ) και μετά μετακομίσαμε με την οικογένεια μου σε ένα προάστιο της Αθήνας, την Πετρούπολη στην Αθήνα, όπου ήταν σαν χωριό. Χωμάτινοι δρόμοι, χωρίς αυτοκίνητα.
Πολλές φορές κάθομαι και αναπολώ τα παιδικά χρόνια μου, τότε που πήγαινα σχολείο και το μυαλό μου ήταν πιο καθαρό, πιο αθώο· δεν γνώριζα ότι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν κακό στους συνανθρώπους τους. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα επέστρεφα σπίτι, θα έριχνα μια ματιά στα μαθήματα της αυριανής μέρας γιατί διαφορετικά η μάνα μου θα με «τσάκιζε» και μετά ώ θεέ μου, μετά θα έβγαινα στο δρόμο και θα έλιωνα στο παιγνίδι μέχρι το βράδυ. Ποδόσφαιρο, ποδήλατο, ξυλίκι, κρυφτό, κυνηγητό, σκαρφάλωμα σε δέντρα και σε νεοαναγειρόμενες οικοδομές με άλματα από τον πρώτο όροφο στην άμμο του κήπου…
Όμορφα, αθώα, ξέγνοιαστα χρόνια, τώρα αυτά πέρασαν…
Υ.Γ. Όλα αυτά δεν έχουν σχέση με κάποιο σύνδρομο παλιμπαιδισμού, απλά βγαίνει απίστευτη κούραση…
Μέχρι 7 ετών ζούσα στα Χανιά ( εκεί γεννήθηκα ) και μετά μετακομίσαμε με την οικογένεια μου σε ένα προάστιο της Αθήνας, την Πετρούπολη στην Αθήνα, όπου ήταν σαν χωριό. Χωμάτινοι δρόμοι, χωρίς αυτοκίνητα.
Πολλές φορές κάθομαι και αναπολώ τα παιδικά χρόνια μου, τότε που πήγαινα σχολείο και το μυαλό μου ήταν πιο καθαρό, πιο αθώο· δεν γνώριζα ότι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν κακό στους συνανθρώπους τους. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα επέστρεφα σπίτι, θα έριχνα μια ματιά στα μαθήματα της αυριανής μέρας γιατί διαφορετικά η μάνα μου θα με «τσάκιζε» και μετά ώ θεέ μου, μετά θα έβγαινα στο δρόμο και θα έλιωνα στο παιγνίδι μέχρι το βράδυ. Ποδόσφαιρο, ποδήλατο, ξυλίκι, κρυφτό, κυνηγητό, σκαρφάλωμα σε δέντρα και σε νεοαναγειρόμενες οικοδομές με άλματα από τον πρώτο όροφο στην άμμο του κήπου…
Όμορφα, αθώα, ξέγνοιαστα χρόνια, τώρα αυτά πέρασαν…
Υ.Γ. Όλα αυτά δεν έχουν σχέση με κάποιο σύνδρομο παλιμπαιδισμού, απλά βγαίνει απίστευτη κούραση…
3 σχόλια:
Nίκο, θα αφήσω τώρα αμέσως τις τυπικότητες, γιατί- είναι μάλλον απίστευτο :)- έχουμε κοινές ρίζες και πορείες. Κι εγώ, αν και γεννημένος στον Πειραιά- μεγάλωσα στο Αρώνι -φαντάζομαι το γνωρίζεις- από το οποίο μου έχουν μείνει γρατζουνιές, σημάδια από καρφιά πίσω από τα γόνατα, όταν τα μεσημέρια προσπαθούσα να πηδήξω από τα παράθυρα. Αεροπόρος της πολεμικής αεροπορίας ο πατέρας, καταλαβαίνεις σε τι αυστηρό περιβάλλον μεγάλωσα. Αλλά τίποτε δεν μπορούσε να μπει τροχοπέδη στην αλητεία μου. Όχι μόνο αυτό αλλά και τα καλοκαίρια μου πολύ συχνά επισκεπτόμουν την Πετρούπολη, στα ξαδέρφια μου, δίπλα στο μεταγενέστερο θέατρο και παίζαμε μέχρι που η θειά μου έβγαινε με το πιάτο στις δώδεκα το βράδυ να μας ταϊσει. Κοινές αναφορές και μνήμες,λοιπόν, γι' αυτό έρχομαι να σου πω ότι το όνομά μου είναι Απόστολος και εργάζομαι εδώ και δεκατρία χρόνια σε Λύκειο του Μοσχάτου. Παράλληλα, ασχολούμαι επαγγελματικά με τη θεατρική σκηνοθεσία. Όσο για την "εφηβεία της λήθης" ή τη λήθη της εφηβείας από το καταρρακτώδη ρεαλισμό της καθημερινότητας- δε νομίζω, βέβαια, αυτό να αποτελεί παραμυθία για σένα, αλλά θα το πω- είναι κοινό νόμισμα για όλους τους πολύ δημιουργικούς ανθρώπους. Μη φοβάσαι και μη λυπάσαι. Παίξε το παιχνίδι όσο καλύτερα μπορείς.
Είσαι για μπάλλα; :0 Πάμε!
Καλησπέρα Απόστολε.
Εγώ είμαι από χωριό των Χανιών προς τη μεριά της Χώρας Σφακίων, Εμπρόσνερος το όνομα. Στο Αρώνι έχω πάει μεγάλος, όταν με την οικογένεια μου έκανα τουρισμό για να γνωρίσουμε εγώ και τα άλλα τρία μου αδέρφια την Κρήτη.
Πετρούπολη έμενα κοντά στο λατομείο και σου λέω, επειδή είπες κάτι για αλητεία ότι έχω σκαρφαλώσει στα βράχια που φαίνονται από το θέατρο που υπάρχει τώρα εκεί, αλλά και επάνω – το απίστευτο – στο φουγάρο 150 μέτρα ύψος.
Κάθε μέρα παίζω το παιγνίδι της ζωής, στην σκακιέρα της στην ουσία όχι σαν πιόνι Βασιλιάς( δυσκίνητο πιόνι ) αλλά σαν «βασίλισσα» κινούμενος προς κάθε κατεύθυνση . Τέλος πάντων την παλεύω γενικά.
Άρα εσύ λοιπόν και συνάδελφος ( εγώ Φυσικός ) και σκηνοθέτης· ενδιαφέρον συνδυασμός.
Τώρα για μπάλα δεν θα πω ούτε ναι, ούτε όχι. Μέχρι να δώσουν και να ολοκληρώσουν οι μαθητές μου εξετάσεις δύσκολο.
Καλό βράδυ και χάρηκα για την γνωριμία.
.
Σχήμα λόγου ήταν, Νίκο, η τελευταία μου ερώτηση και η προτροπή μου. Κι εγώ είμαι πνιγμένος. Ήθελα απλώς να σου πω πως πάντα θα υπάρχει μια χαραμάδα.
Καλή συνέχεια και καλό βράδυ. Κι εγώ χάρηκα για τη γνωριμία!
Δημοσίευση σχολίου